او تمـاҐ حـرف هایش را بـہ جـآی تو بــہ خــــدا می زند...
اگر بخواهید برای خود وصیت نامه بنویسید
متوجه خواهید شد
تنها کسی که نمی توانید سهمی از داراییتان را
برایش در نظر بگیرید خودتان هستید
پس تا زنده هستید...
نسبت به خود سخاوت بیشتری داشته باشید...
⛔️هر روز شالهایتان عقب تر
⛔️مانتوهایتان چسبان تر
⛔️ساپورتتان تنگ تر
⛔️رژ لبتان پررنگتر میشود
❓بندهی کدام خداییید
❓دل چند نفر را لرزاندهاید؟
❓کدام مرد را از همسر خود دلسرد کردهاید؟
❓چند پسربچه را به سمت پنهانی دیدن عکس و فیلم مستهجن سوق دادهاید؟
❓چند جوان را به سمت خودارضایی و زنا سوق داده اید؟
❓اشک چند پدر و مادر و همسر شهید را درآوردید؟
❓چند دختر بچه را تشویق کردهاید که بعدها بی حجابی را انتخاب کند؟
❓چند زن را به فکرانداختهاید که از قافله مد عقب نمانند؟
❓آه حسرت چند کارگر دور از خانواده را بلند کردهاید؟
❓پا روی خون کدام شهید گذاشتید؟
❓باعث دعوای چند زن و شوهر، بخاطر مدل تیپ زدن و آرایش کردن شدید؟
❓چند زوج را بهم بی اعتماد کردهاید؟
❓نگاههای یواشکی چند مردی که همسرش دارد کنارش راه میرود، به تیپ و هیکلت افتاد؟
❓نگاه های هوس آلود چند رهگذر؟
❓چطور؟
❓بازهم میگویی، دلم پاک است!
❓چادری ها بروند خودشان را اصلاح کنند؟
❓بازهم میگویی، مردها چشمشان را ببندندنگاه نکنند؟
⛔️جامعه چاردیواری اختیاری تو نیست
امروز می خواهم در پای جمال گل آل یاسین؛ پرپر شوم.
امروز شمع شعف در شبستان آرزوهایم فروزان شده و آهوی رمیده ی اشتیاقم ضمانت دلدار می جوید.
امروز وصال دست قنوت با ضریح زیبای رضا، نیاز را به ضیافت سحاب سخاوت می خواند.
امروز آوای اذان اهل راز از گلدسته های صحن خلوص، می خیزد و جماعت عاشقان برپاست.
مشهد، بهشت شیعه و نعیم پایدار یار در هماره ی هستی است.
قبله ی قبیله ی قرب است و مطاف پروانه های شوق.
مشهد، تنها قطعه ای پاک از بسیط خاک نیست؛ عرش نامتناهی رحمان و عطای
مشهد، کربلای رضاجویان عاشورایی است.
سلام بر تو ای خورشید خورشیدها و ای مونس جان ها!
شقایق های احساس و نسترن های نیاز و بنفشه های عطوفت،
سلام بر تو ای یاور مستمندان!
درود نرگس و تحیت شمشاد و سپاس یاس و سلام سپیدار بر آستان قدسی ِ
در میلاد نور و شکفتن غنچه ی اشراق، بر باره ی طرب می نشینیم و در رکاب رهوار دل به سوی
خاک وجود شیعه را از ازل با باده ی ولایت و عشق سرشته و ویرانه سرای دلش را مهیای عمارت و
ای اولین غریب ارض و هشتمین قریب عرش!
ذره ای از غبار قدومت را به سایه ی طوبی و بهشت برین نمی دهیم.
ضریحت مأمن وفاست و حرم پاکت عطر جانبخش ولا دارد.
ای کلید حصن «لا اله الا الله»!
ای ولیّ عهد عشق و مولای عاشقان!
عمرمان در آرزوی اشارتی از خمار دیدگانت گذشت و بانگ دلبستگی مان به و
زائران کوی تو هنگام وصال یار، ناز بر افلاک کنند و حکم بر خورشید برانند.
غبار آستان تو همسنگ حکمرانی آسمان و زمین است و زائرانت سدره نشین بهشتیان.
ذکر محفل وارستگان و عارفان، نام زیبای «رضا» ست.
یاد تو قرار از دل می رباید و مرهم لطفت زخم های کهنه ی کالبد بیمار عشق را مداوا می کند.
مهرورزی تو با میهمانان حریم عرشی ات شهره ی شهرها و دیارهاست.
از پگاه ازل تا عشاء ابد، پیمان یاران با جمال تو پایدار است.
رهسپاران حرم قدسی ات به تو محتاجند و مشتاق.
حرم تو قبله ی حاجات و زیارتت سبز ترین لحظه ی مناجات است.
سلام بر تو ای امام مهربان.
عزت ما از روشنایی آستان پر فروغ توست.